Και εκεί που περιδιαβαίνω το διαδίκτυο πέφτω πάνω στο άρθρο…
Μια κλινική στο Μάντσεστερ δημοσίευσε μια έρευνα σχετικά με την κρίση μέσης ηλικίας, για «την εικόνα που δίνουν οι σαραντάρηδες στον κόσμο» και τα αποτελέσματά της ήταν αφορμή για να γράψω και πάλι. Οι άντρες άνω των 39 είναι, λέει, για τις γυναίκες «αόρατοι»!
Διαβάζω την έρευνα και κάθε πρόταση είναι και ένα πλήγμα! «Οι γυναίκες (δεν αναφέρει ηλικίες γυναικών βέβαια) στο πρόσωπο ενός σαραντάρη διαβλέπουν το «μελλοντικό τους αφεντικό» ή «συνεργάτη»… Σχεδόν οι μισές θεωρούν ότι «όσο πλησιάζουν στα σαράντα, οι άντρες χάνουν την ερωτική τους εμφάνιση και τους κατηγοριοποιούν ως πατρικές φιγούρες κι όχι ως σύμβολα του σεξ» ενώ «το 37% του δείγματος της έρευνας αναφέρει ότι το γκριζάρισμα είναι ένας αλάνθαστος δείκτης ότι ο άντρας μπαίνει σταδιακά στην κατηγορία «αόρατος», μαζί με άλλα στοιχεία όπως το διπλοσάγονο, την αραίωση στα μαλλιά ή τα άσχημα δόντια.»
Κλείνω τη σελίδα και κάθομαι δύο λεπτά να σκεφτώ αρκετούς διάσημους και κάμποσους άσημους που ξέρω. Και το λέω αυτό, γιατί ο τηλεοπτικός φακός, καλώς ή κακώς, ενθαρρύνει τον άνθρωπο να μεριμνά περισσότερο για την καλή του εξωτερική εικόνα. Εντάξει… το ξέρουμε ότι μεγαλώνουμε… το ξέρουμε ότι το σώμα μας αλλάζει… Παρόλα αυτά υπάρχουν άντρες που με το πέρασμα της ηλικίας εξακολουθούν να είναι γοητευτικοί… (και από ότι φαίνεται το μισό του δείγματος της έρευνας συμφωνεί με αυτό). Ποτέ δεν θα είσαι σύμβολο του sex με στραβά δόντια και διπλοσάγονο ακόμη κι αν είσαι είκοσι χρονών! Και στα σαράντα αν αφήνεις τον εαυτό σου να καταρρέει, σαν σπίτι που το γκρεμίζει ο χρόνος, τότε τα θέλεις και τα παθαίνεις και δεν θα σου φταίει κανένα midlife crisis και κρίση μέσης ηλικίας! Ανεξάρτητα από το αν θέλεις να σε βλέπουν σαν σύμβολο του σεξ ή όχι, γιατί να μην προσέξεις λίγο την εμφάνισή σου, την υγεία σου;
Να το πιάσω και από αλλού… Ας υποθέσουμε ότι γυμνάζεσαι και τρως σωστά και ότι η εμφάνισή σου είναι ικανοποιητική. Ας υποθέσουμε ότι μιλάς ωραία και μπορείς να φλερτάρεις με επιτυχία. Στα σαράντα όμως, το μυαλό σου έχει σαλπάρει για άλλες πολιτείες από αυτές που περιδιάβαινες στα είκοσι… Μπορεί να εξακολουθείς σαν άντρας να θέλεις να είσαι σύμβολο του σεξ, αλλά στην πραγματικότητα τρέχεις πίσω από τη δουλειά σου, τα παιδιά σου και από χίλιες δύο υποχρεώσεις… Οι ρόλοι αλλάζουν. Δεν είσαι πλέον ο φοιτητής που κοιμόταν μέχρι τη μια το μεσημέρι και έβγαινε τα μεσάνυχτα για ποτό. Δεν μπορείς να είσαι πια αυτός ο άντρας, καθώς οι υποχρεώσεις τρέχουν και συντηρείς πλέον τον εαυτό σου και πιθανότατα κάποιους άλλους. Κοιτάζω το φίλο μου το Θανάση που είναι σαραντάρης και ακόμη μπακούρι. Έχει, παραδόξως, την οικονομική άνεση και το στυλ για να βγαίνει κάθε βράδυ με διαφορετική γυναίκα. Ξενυχτάει και πάει στη δουλειά ψόφιος το πρωί. Γυρίζει σπίτι του και τον περιμένει ακόμη η μαμά του. Κι αυτός μεγαλώνει, όπως κι εγώ. Οι ρυτίδες μας εξακολουθούν να αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Αν ζηλεύω τη ζωή του; Κάποιες φορές που το παιδί γκρινιάζει ή με ξυπνάει τη νύχτα, τον μακαρίζω. Μα θα μπορούσα να ανταλλάξω με αυτή τη ζωή του Θανάση τις μοναδικές στιγμές που περνάω αγκαλιά με τις κόρες μου και την σύζυγό μου; Με τίποτα!
Στη ζωή δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα… Επιλέγει… Επιλέγει το καλύτερο για τον εαυτό του και υποστηρίζει ή και συμβιβάζεται με την επιλογή του. Στην πορεία του χρόνου όμως κερδισμένος φαίνεται να είναι όποιος έχει κάνει τις «διαχρονικότερες» επιλογές. Μπορεί να μην είμαι (και δεν ήμουν ποτέ) σύμβολο του σεξ… αλλά μήπως μπορώ να είμαι η πιο καλοδιατηρημένη και αρρενωπή «πατρική φιγούρα»;
Το παλεύω. Για εμένα, για την σύζυγο, για τις κόρες μου.
Leave a Reply