Γιατί ρε φίλε;

Καλή ερώτηση: “γιατί ρε φίλε?”

Αυτό ρωτάω κι εγώ τον εαυτό μου τις τελευταίες μέρες. Γιατί ρε Μήτσο να το φτιάξεις αυτό το blog?

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας – και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, θα είμαι ειλικρινής έτσι κι αλλιώς, γιατί έτσι είμαι.

Πρώτα από όλα, υπάρχει το εξής:

Με τρώνε διάφορα πράγματα μέσα μου τον τελευταίο καιρό, και με το να τα γράφω, σα να τα ξορκίζω ρε παιδί μου … χαλαρώνω! Μειώνεται η έντασή τους. Οπότε κάνει καλό σε μένα.

Έπειτα, υπάρχει το εξής:

Έψαξα να βρώ κάτι σαν το midlife.gr στο ελληνικό ίντερνετ, και δεν βρήκα κάτι παρόμοιο. Κάτι που να είναι προσωπικό. Κάτι που να με βοηθήσει, κάτι που να με κάνει να νιώσω οτι δεν είμαι μόνος, οτι μπορώ να ανήκω σε μια κοινότητα ανθρώπων που έχουν παρόμοιους προβληματισμούς.

Και όπως έχω κάνει πολλές φορές μέχρι τώρα, είπα “οκ, αφού δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, θα το φτιάξω εγώ”.

Και το έφτιαξα. Και θα δούμε πως θα πάει. Και θα δούμε αν θα βοηθήσει εμένα, αλλά και αν θα βοηθήσει και κανέναν άλλο. Νομίζω πως κάτι καλό θα βγει πάντως.

Αυτό που ελπίζω είναι το εξής: Να δημιουργηθεί μια μεγάλη κοινότητα ανθρώπων που θα έχουν να πουν την δική τους ιστορία, για το πως βιώνουν τις αλλαγές που έρχονται στην ζωή όταν πιάνουμε τα 40, και να γράφουμε τις εμπειρίες μας, να βγάζουμε την γκρίνια μας, και στο τέλος -για δες!- να βγαίνει κάτι θετικό από όλο αυτό, και να αντιμετωπίζουμε την ζωή με περισσότερο θάρρος, και ξέροντας οτι δεν είμαστε μόνοι, και ξέροντας οτι “αύριο θα γράψω στα παιδιά πώς ξεπέρασα αυτό το πρόβλημα, ώστε να βοηθηθούν και αυτοί”.

Να, κάτι τέτοια σκέφτομαι και λέω …

– “Γιατί ρε φίλε?”

– “Γιατί εκεί που είσαι ήμουνα, κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις”.

Έτσι απλά.

Δημήτρης