κρίση μέσης ηλικίας

ταξίδια στο μυαλό ενός μεσήλικα...

About Dimitris

You will absolutely love me ! Nah ... not sure about this, but generally I think I am a nice guy :D Follow me on twitter Follow @dsimadis

Ζωή : οδηγίες χρήσης…

Posted on Written by Leave a Comment

Να τη ζεις τη ζωή.

Να κοιμάσαι νωρίς. Η μέρα ξεκινάει από το βράδυ. Πριν πας για ύπνο να έχεις οργανώσει την επόμενη μέρα. Με χαρτί και μολύβι. Μην την αφήνεις στην τύχη. Οι μέρες γίνονται μήνες και οι μήνες γίνονται χρόνια. Μια φορά ζεις. Τίμα την.
Να έχεις τετράδιο με στόχους. Να το τηρείς ευλαβικά. Να τους σκαλίζεις και να τους ξαναγράφεις. Αυτοί είναι ο μπούσουλας της ζωής σου.
Γενικά να γράφεις. Σου κάνει καλό. Αλαφραίνει την ψυχή σου.

Να ξυπνάς νωρίς. Πολύ νωρίς. Εάν το μυαλό σου θέλει να χουζουρέψει να μην το ακούς. Να μάθεις να μη διαπραγματεύεσαι με το μυαλό σου. Να περνάει το δικό σου.
Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να του χαμογελάς. Και να του μιλάς όμορφα. Φίλος σου είναι. Ο καλύτερος που έχεις.
Να κατεβαίνεις για περπάτημα ή για τρέξιμο όπου κι αν μένεις. Τουλάχιστον για 20λεπτά. Ζεσταίνει τις μηχανές σου.
Να ακούς κάτι την ώρα που περπατάς. Εμπνευσμένες ομιλίες. Εμπνευσμένους ανθρώπους. Μ’ένα σμπάρο 2 τρυγόνια.
Να χαμογελάς σε αυτούς που συναντάς. Να τους λες καλημέρα. Κι ας μη σου λένε. Κάποιο λόγο θα’χουν.
Να κοιτάς την ομορφιά τριγύρω σου. Παντού υπάρχει.
Να φτιάχνεις ένα όμορφο πρωινό. Όχι μόνο για σένα.
Να μπαίνεις στο ντους και να το απολαμβάνεις. Να αφήνεις τις σκέψεις έξω.
Να ντύνεσαι όμορφα.

Να φροντίζεις τον εαυτό σου σαν να ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος στον κόσμο. Είσαι. Απλά δε στο’παν.
Να βρίσκεις 15 λεπτά για να διαβάζεις. Κάθε μέρα. Περιόρισε τα social. Μην ανοίξεις τηλεόραση. Είναι ψέμα ότι δεν υπάρχει χρόνος. Εσύ θα τον βρεις. Κανείς δεν στον χαρίζει. Όπως και τη ζωή.
Να πηγαίνεις στη δουλειά σου με κέφι. Ακόμα κι αν δεν τη γουστάρεις. Αν χρειαστεί να βρεις άλλη. Όσο είσαι εκεί όμως να την τιμάς. Έτσι τιμάς τον εαυτό σου.
Να παραδίδεις 10Χ τον μισθό σου. Ακόμα κι αν είναι μικρός. Για σένα το κάνεις.
Να δουλεύεις ομαδικά. Και να ζεις συλλογικά. Δεν γίνεται αλλιώς.

Να τρως δεκατιανό. Να σε προσέχεις σαν τα μάτια σου. Μια μπανάνα, ή ένα μήλο. Μην παραμυθιάζεσαι. Εύκολο είναι.
Να κάνεις παρέα με τους καλύτερους. Αυτούς που έχουν κάτι παραπάνω από σένα. Αυτό που θέλεις. Μην τους φοβάσαι. Μην τους ζηλεύεις. Αυτοί θα σε πάνε παραπάνω. Γίνεσαι αυτός που κάνεις παρέα. Βάλε τον πήχυ ψηλά.
Να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου.
Να πίνεις μπόλικο νερό.
Και να αναπνέεις βαθιά. Να φουσκώνει η κοιλιά σου όταν το κάνεις. Κι ας μην είναι της μόδας.

Να βλέπεις λιγότερο τηλεόραση. Μια ώρα να κόψεις τη μέρα έχεις γλιτώσει 360 ώρες, δηλαδή 9 εργάσιμες εβδομάδες. Όταν οι άλλοι θα έχουν 12 μήνες εσύ θα έχεις 14.
Να μην πιστεύεις στην τύχη. Εσύ τη φτιάχνεις. Χώνεψέ το και θα αλλάξει όλη σου η ζωή.

Να τη ζεις τη ζωή. Όταν γελάς να γελάς. Όταν κλαις να κλαις, όταν πονάς να πονάς. Δεν είσαι από πορσελάνη. Δεν θα σπάσεις. Οι πορσελάνες είναι για τη βιτρίνα.
Να περνάς χρόνο με τον εαυτό σου. Μην το φοβάσαι. Δεν είναι μοναξιά. Είναι κακό να μην μπορείς να κάτσεις μόνος σου μαζί του και να πρέπει να’χει κάτι πάντα ανοιχτό. Σαν να’χεις μουσαφίρη και να τον παρατάς μόνο. Όλες οι λύσεις είναι μέσα σου. Στο μυαλό σου και στην καρδιά σου. Χαμήλωσε το θόρυβο. Κλείσε τη φασαρία και θα σου φανερωθούν. Ο Θεός είναι μέσα σου λένε. Αυτό εννοούν.

Να χρησιμοποιείς και το μυαλό σου και την καρδιά σου. Εσύ θα βρεις πότε το ένα και πότε το άλλο. Σαν τον καλό μάγειρα που ξέρει πότε να βάλει αλάτι και πότε πιπέρι.
Να σε βγάζεις βόλτα. Να σε πηγαίνεις σινεμά. Κι όπου αλλού γουστάρετε. Να νιώσεις ότι σε αγαπάς και σε τιμάς. Δεν το ξέρει. Η ζωή σου είναι η σχέση σου με τον εαυτό σου.
Μη σκοτίζεσαι για τις γνώμες των άλλων. Να τις ακούς. Αλλά πρώτα να ακούς τη δική σου.
Να κλείνεις τα μάτια και να ονειρεύεσαι.

Να κάνεις πάντα μια καλή πράξη. Να βοηθάς τους τριγύρω σου. Ειδικά αυτούς που δεν ξέρεις. Η οικογένειά σου δεν σταματάει στα παιδιά σου. Όλοι είναι οικογένειά σου. Έτσι μόνο θα ευτυχήσεις. Δεν γίνεται αλλιώς.
Να κρατάς ημερολόγιο με τις ομορφιές της ζωής. Κάθε μέρα έχει τουλάχιστον 100. Να τις γράφεις όλες. Άμα δεν τις γράφεις φεύγουν. Θαύματα τα λέει ο Δάσκαλός μου. Το ότι περπατάς είναι ένα από αυτά. Γράψτο. Μην το προσπερνάς.
Μην κουτσομπολεύεις. Κοίτα τη δουλειά σου. Μόνο τον εαυτό σου ορίζεις.
Να την ψάχνεις. Να ρωτάς. Να διαβάζεις. Να μην πιστεύεις όλα όσα νομίζεις.

Να εξελίσσεσαι κάθε μέρα. Μέχρι την τελευταία σου.
Να αγαπάς το διπλανό σου. Πρώτα όμως να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν έχεις άλλο. Μη γελιέσαι. Μόνος έρχεσαι και μόνος φεύγεις από τον κόσμο αυτό. Χωρίς τα παιδιά σου. Χωρίς το αμάξι σου. Χωρίς τα λεφτά σου.
Μόνο η αγάπη χωράει στις αποσκευές σου. Αυτή που πήρες και αυτή που έδωσες.
Μόνο αγάπη υπάρχει.
Γι’ αυτό είσαι εδώ.

Στέφανος Ξενάκης – https://www.facebook.com/stefanos.xenakis/ 

Αναδημοσίευση με άδεια του δημιουργού. Η έμφαση σε λέξεις (bold) είναι του midlife.gr.

πηγή: https://www.facebook.com/stefanos.xenakis/posts/10155636362517445 

 

 

Πατρική φιγούρα κι όχι (πια) σύμβολο του σεξ;

Posted on Written by Leave a Comment

Και εκεί που περιδιαβαίνω το διαδίκτυο πέφτω πάνω στο άρθρο…

Μια κλινική στο Μάντσεστερ δημοσίευσε μια έρευνα σχετικά με την κρίση μέσης ηλικίας, για «την εικόνα που δίνουν οι σαραντάρηδες στον κόσμο» και τα αποτελέσματά της ήταν αφορμή για να γράψω και πάλι. Οι άντρες άνω των 39 είναι, λέει, για τις γυναίκες «αόρατοι»!

Διαβάζω την έρευνα και κάθε πρόταση είναι και ένα πλήγμα! «Οι γυναίκες (δεν αναφέρει ηλικίες γυναικών βέβαια) στο πρόσωπο ενός σαραντάρη διαβλέπουν το «μελλοντικό τους αφεντικό» ή «συνεργάτη»… Σχεδόν οι μισές θεωρούν ότι «όσο πλησιάζουν στα σαράντα, οι άντρες χάνουν την ερωτική τους εμφάνιση και τους κατηγοριοποιούν ως πατρικές φιγούρες κι όχι ως σύμβολα του σεξ» ενώ «το 37% του δείγματος της έρευνας αναφέρει ότι το γκριζάρισμα είναι ένας αλάνθαστος δείκτης ότι ο άντρας μπαίνει σταδιακά στην κατηγορία «αόρατος», μαζί με άλλα στοιχεία όπως το διπλοσάγονο, την αραίωση στα μαλλιά ή τα άσχημα δόντια.»

Κλείνω τη σελίδα και κάθομαι δύο λεπτά να σκεφτώ αρκετούς διάσημους και κάμποσους άσημους που ξέρω. Και το λέω αυτό, γιατί ο τηλεοπτικός φακός, καλώς ή κακώς, ενθαρρύνει τον άνθρωπο να μεριμνά περισσότερο για την καλή του εξωτερική εικόνα. Εντάξει… το ξέρουμε ότι μεγαλώνουμε… το ξέρουμε ότι το σώμα μας αλλάζει… Παρόλα αυτά υπάρχουν άντρες που με το πέρασμα της ηλικίας εξακολουθούν να είναι γοητευτικοί… (και από ότι φαίνεται το μισό του δείγματος της έρευνας συμφωνεί με αυτό). Ποτέ δεν θα είσαι σύμβολο του sex με στραβά δόντια και διπλοσάγονο ακόμη κι αν είσαι είκοσι χρονών!  Και στα σαράντα αν αφήνεις τον εαυτό σου να καταρρέει, σαν σπίτι που το γκρεμίζει ο χρόνος, τότε τα θέλεις και τα παθαίνεις και δεν θα σου φταίει κανένα midlife crisis και κρίση μέσης ηλικίας! Ανεξάρτητα από το αν θέλεις να σε βλέπουν σαν σύμβολο του σεξ ή όχι, γιατί να μην  προσέξεις λίγο την εμφάνισή σου, την υγεία σου;

Να το πιάσω και από αλλού… Ας υποθέσουμε ότι γυμνάζεσαι και τρως σωστά και ότι η εμφάνισή σου είναι ικανοποιητική. Ας υποθέσουμε ότι μιλάς ωραία και μπορείς να φλερτάρεις με επιτυχία. Στα σαράντα όμως, το μυαλό σου έχει σαλπάρει για άλλες πολιτείες από αυτές που περιδιάβαινες στα είκοσι… Μπορεί να εξακολουθείς σαν άντρας να θέλεις να είσαι σύμβολο του σεξ, αλλά στην πραγματικότητα τρέχεις πίσω από τη δουλειά σου, τα παιδιά σου και από χίλιες δύο υποχρεώσεις… Οι ρόλοι αλλάζουν. Δεν είσαι πλέον ο φοιτητής που κοιμόταν μέχρι τη μια το μεσημέρι και έβγαινε τα μεσάνυχτα για ποτό. Δεν μπορείς να είσαι πια αυτός ο άντρας, καθώς οι υποχρεώσεις τρέχουν και συντηρείς πλέον τον εαυτό σου και πιθανότατα κάποιους άλλους. Κοιτάζω το φίλο μου το Θανάση που είναι σαραντάρης και ακόμη μπακούρι. Έχει, παραδόξως, την οικονομική άνεση και το στυλ για να βγαίνει κάθε βράδυ με διαφορετική γυναίκα. Ξενυχτάει και πάει στη δουλειά ψόφιος το πρωί. Γυρίζει σπίτι του και τον περιμένει ακόμη η μαμά του. Κι αυτός μεγαλώνει, όπως κι εγώ. Οι ρυτίδες μας εξακολουθούν να αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Αν ζηλεύω τη ζωή του; Κάποιες φορές που το παιδί γκρινιάζει ή με ξυπνάει τη νύχτα, τον μακαρίζω. Μα θα μπορούσα να ανταλλάξω με αυτή τη ζωή του Θανάση τις μοναδικές στιγμές που περνάω αγκαλιά με τις κόρες μου και την σύζυγό μου; Με τίποτα!

Στη ζωή δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα… Επιλέγει… Επιλέγει το καλύτερο για τον εαυτό του και υποστηρίζει ή και συμβιβάζεται με την επιλογή του. Στην πορεία του χρόνου όμως κερδισμένος φαίνεται να είναι όποιος έχει κάνει τις «διαχρονικότερες» επιλογές. Μπορεί να μην είμαι (και δεν ήμουν ποτέ) σύμβολο του σεξ… αλλά μήπως μπορώ να είμαι η πιο καλοδιατηρημένη και αρρενωπή «πατρική φιγούρα»;

Το παλεύω. Για εμένα, για την σύζυγο, για τις κόρες μου.

 

 

Πώς να αντιμετωπίσετε την κρίση της μέσης ηλικίας

Posted on Written by Leave a Comment

 
κρίση μέσης ηλικίας
 

Πώς να εντοπίσεις την κρίση μέσης ηλικίας: τα σημάδια που θα σε βοηθήσουν να την εντοπίσεις και πώς να την αντιμετωπίσεις. 

Πολλοί άνδρες περνούν μια φάση όταν συνειδητοποιούν τη ζωή που ζουν. Νομίζουν ότι θα μπορούσαν να είναι πιο ευτυχισμένοι και αν αισθάνονται ότι πρέπει να κάνουν μια μεγάλη αλλαγή, αισθάνονται την ανάγκη να την κάνουν σύντομα.

 
Aυτές οι σκέψεις μπορεί να προκαλέσουν την κρίση της μέσης ηλικίας. Συνειδητοποιώντας ότι είστε σε αυτή τη φάση, αν κάνετε συνετές επιλογές μπορείτε να απομακρύνετε τον εαυτό σας από την κρίση της μέσης ηλικίας και να έχετε μια πιο ευτυχισμένη ζωή.
 
 
Πώς να εντοπίσετε την κρίση της μέσης ηλικίας
Μια αληθινή κρίση της μέσης ηλικίας συνήθως περιλαμβάνει την αλλαγή ολόκληρης τη ζωή σας βιαστικά. Ενα παράδειγμα είναι ένας άνδρας που έγραψε ένα σημείωμα στη σύζυγό του, απέσυρε όλα τα χρήματά του από την τράπεζα, και μετακόμισε σε άλλη πόλη χωρίς προειδοποίηση.
Αυτό το είδος της κρίσης μέσης ηλικίας είναι σπάνιο. Τις περισσότερες φορές, οι άνδρες περνούν από τη διαδικασία της μέσης ηλικίας κάνοντας μικρότερες αλλαγές με την πάροδο του χρόνου.
 
 
Τα σημάδια ότι διέρχεστε από την κρίση της μέσης ηλικίας περιλαμβάνουν:
* Eχετε ήδη γιορτάσει τα 40ά γενέθλιά σας. Οι περισσότεροι άνδρες παλεύουν με αυτά τα ζητήματα στα 40 τους ή στα 50 τους (αρχές).
* Είστε ανήσυχος για σημαντικά στοιχεία στη ζωή σας. Μπορεί να μην είστε ικανοποιημένοι με την καριέρα σας, τον γάμο σας, ή την υγεία σας, και αισθάνεστε την ανάγκη να αναλάβετε δράση για να γίνουν καλύτερα.
* Αισθάνεστε ότι ο χρόνος για να πάρετε μια νέα κατεύθυνση εξαντλείται. Πολλοί άνδρες αισθάνονται την επιτακτική ανάγκη να προβούν σε αλλαγές.
* Παρατηρείτε ότι η εμφάνισή σας αλλάζει ή ότι η αντοχή σας  δεν είναι τόσο υψηλή όσο ήταν
* Γίνεστε παππούδες
* Ενας φίλος ή ο γονιός σας πεθαίνει
* Κάνετε ασυνήθιστες επιλογές.
Οι άνδρες μπορεί να περάσουν μέσα από μια επανάσταση που μοιάζει με αυτή των εφήβων σε αυτό το σημείο στη ζωή τους. Ενα σίγουρο σημάδι ότι μπορεί να είστε σε μια κρίση της μέσης ηλικίας είναι να αισθάνεστε παγιδευμένοι και να μπαίνετε στον πειρασμό να λειτουργήσετε με τρόπο που μπορεί να τινάξει τη ζωή σας στον αέρα.
Ο τρόπος αυτός μπορεί να περιλαμβάνει:
* Περισσότερη κατανάλωση αλκοόλ
* Εναν εξωσυζυγικό δεσμό
* Να εγκαταλείψετε την οικογένειά σας
* Να αισθάνεστε ότι η ζωή σας δεν σας ταιριάζει
* Να ανησυχείτε περισσότερο για την εμφάνισή σας
* Να αισθάνεστε περισσότερο την επιθυμία για περιπέτειες και συγκινήσεις
Μια κρίση της μέσης ηλικίας μπορεί να οδηγήσει σε «ανάπτυξη ή καταστροφή» για τους άνδρες. Μπορείτε να αναζητήσετε τα αίτια της δυστυχίας που αισθάνεστε και να πάρετε προσεγμένες αποφάσεις για την αντιμετώπισή τους. Αυτό είναι ανάπτυξη.
Από την άλλη πλευρά, οι παρορμητικές αποφάσεις, όπως η σχέση με μια νεότερη σύντροφο που τελειώνει γρήγορα ή η αγορά ενός αυτοκινήτου που δεν μπορείτε να αντέξετε οικονομικά, οδηγεί στην καταστροφή.
 
 
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου της ζωής σας, βεβαιωθείτε ότι:
* Εχετε κατά νου ότι τα συναισθήματά σας δεν είναι εντολές. Ακριβώς επειδή αισθάνεστε ότι πρέπει να ξεφύγετε από το σπίτι σας, τη δουλειά, ή το γάμο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει πράγματι να το κάνετε αυτό. Αυτά τα συναισθήματα μπορεί πράγματι να επισημαίνουν προβλήματα που χρειάζονται επίλυση. Αλλά μπορεί επίσης να εξασθενήσουν ή να αλλάξουν με την πάροδο του χρόνου.
* Να είστε ευγνώμονες για τα καλά πράγματα. Αφιερώστε χρόνο για να αποδώσετε ευγνωμοσύνη για τα στοιχεία της ζωής σας που σας κάνουν ευτυχισμένους. Ρωτήστε τον εαυτό σας πώς θα αισθανόταν αν χάνατε κάποια από αυτά.
* Συζητήστε το. Πριν πάρετε σημαντικές αποφάσεις, να τις συζητάτε με κάποιον του οποίου τις συμβουλές εμπιστεύεστε. Ενας φίλος ή άλλο κοντινό σας πρόσωπο μπορεί να σας δώσει μια άλλη άποψη για κάποιο θέμα που σας απασχολεί.
* Ρωτήστε αν οι επιθυμίες σας είναι ρεαλιστικές. Οι άνδρες κάνουν πολλές επιτυχημένες αλλαγές στα 40 τους αλλά και μετά: ταξιδεύουν ανά τον κόσμο ή ανοίγουν τη δική τους επιχείρηση. Απλά βεβαιωθείτε ότι οι νέοι σας στόχοι είναι πρακτικοί και εντός ελέγχου.
* Αποφύγετε τη σύγκρουση με τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Συνειδητοποιήστε ότι ίσως δεν χρειάζεται να τινάξει κανείς τη ζωή του στον αέρα για να είναι ευτυχισμένος. Αν όμως πρέπει να διαλυθεί, το να το κάνετε με περίσκεψη θα είναι λιγότερο καταστροφικό για τους ανθρώπους γύρω σας.
 
 
 
Με άδεια αναδημοσίευσης από το www.medinova.gr
 
 

17χρονε εαυτέ μου .. για σένα και τους συμμαθητές σου

Posted on Written by 1 Comment

1οLykeioHlioupolis
Μετά από τόσους μήνες, έχω κάτι να γράψω … κάτι που απασχόλησε το κουρασμένο μου μυαλό χθες.

Εισαγωγή: Γενικά, δεν είμαι “τύπος Facebook”.
Κάποτε, για να μπορέσω να δημιουργήσω ένα facebook page για αυτήν την ιστοσελίδα μου, αναγκάστηκα να ενεργοποιήσω ένα παλιό facebook προφίλ, που είχα φτιάξει για μια άλλη ιστοσελίδα που είχα τότε (www.iCamp.gr)  και χρειάστηκε τώρα πάλι να χρησιμοποιήσω αυτό το προφίλ, για να φτιάξω ένα facebook page για τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μας. Αδιάφορο, αλλά κάπως έτσι φτάνουμε στο γιατί γράφω σήμερα αυτό το κείμενο… 
*****************
Κάποια στιγμή προχθές λοιπόν, το πανέξυπνο facebook με ρωτάει “Ρε Μήτσε, βλέπω οτι πήγες στο 1ο Γενικό Λύκειο Ηλιούπολης. Να σου βρω και άλλους που πήγαν στο ίδιο σχολείο;“.
Με δελέασε!
 
“Ε, και δεν βρίσκεις;” τούπα. («του είπα» ντε !)
 
Και βρήκε. Πολλούς από τους παλιούς μου συμμαθητές. Πω πω! Τα αγαπημένα μου φιλαράκια. Η παλιά μου παρέα! Ο Δάκης, η Μαρία, η Ρούλα, ο Χάρης, ο Κώστας, η άλλη Ρούλα, η Αγαθή, η άλλη Μαρία και άλλοι, κολλητοί φίλοι από τα παλιά. Θέλω να πιστεύω πως είμασταν μια από τις καλύτερες παρέες που πέρασαν από το γυμνάσιο και το λύκειο της Άνω Ηλιούπολης (για Θεσσαλονίκη μιλάω, μην μπερδεύεστε οι Αθηναίοι). Είμασταν τόσο αγαπημένοι, που όταν κάπου στην τρίτη γυμνασίου εγώ μετακόμισα σε άλλη περιοχή, συνέχισα να πηγαίνω στο παλιό μου σχολείο για 3-4 χρόνια, κάνοντας κάθε μέρα 1 ώρα δρόμο περίπου για να μην αποχωριστώ τους φίλους μου. Πω, πω … να ‘τοι ρε, εδώ μπροστά μου, στην οθόνη μου. Τι ωραία παρέα που είμασταν!
 
Και μετά ….
 
Τελειώσαμε το λύκειο. Τελευταία μέρα εξετάσεων, κάπου στο 1992. Ο κόσμος μου κατέρρεε … αυτοί, μένουν όλοι κοντά, θα βλέπονται. Εγώ ζω μακριά, θα τους χάσω.
 
Και τους έχασα. Και τους ξέχασα. Και με ξέχασαν.
 
Μα να, πάλι εδώ κοντά μου είναι, μόνο ένα κλικ μακριά ο καθένας τους! Αρχίζω να κάνω αιτήματα φιλίας στο facebook, στους ανθρώπους που επιλέξαμε να μην είμαστε φίλοι στην πραγματική ζωή – ναι, εμείς το επιλέξαμε, γιατί αν θέλαμε να μείνουμε φίλοι, θα είχαμε μείνει. Παράξενο πράγμα τα κοινωνικά δίκτυα …
Πρώτος μου μίλησε ο Γιώργος! Τηλεφωνηθήκαμε, “ρε άχρηστοι είμαστε, μένουμε 5 λεπτά μακριά με το αυτοκίνητο, και τόσα χρόνια έναν καφέ δεν ήπιαμε” …. Δίκιο έχεις Γιώργο. 
 
Σκέφτομαι…
 
Είναι ακόμα ο Χάρης τόσο πλακατζής όσο ήταν τότε που είμασταν 16-17; Και αν είναι, αυτό είναι καλό δηλαδή; Μήπως “έπρεπε” να είχε αλλάξει;
 
Είναι η Ρούλα τόσο σοβαρή όσο ήταν τότε; Και αν είναι, είναι αυτό καλό; μήπως “έπρεπε” να είχε αλλάξει;
 
Είναι η τάδε τόσο της εκκλησίας, όπως ήταν τότε; Και να είναι, κακό είναι; Τι δηλαδή; «Έπρεπε» να είχε αλλάξει;
 
Είναι ο τάδε όπως ήταν? Μήπως «έπρεπε» να είχε αλλάξει;
Χμμ, τα «πρέπει» που εμείς βάζουμε πάνω στο κεφάλι μας. Ένα σωρό «πρέπει» που μόνο δυσκολεύουν την ζωή μας.
 
Βλέπω τις κοπέλες που ήταν την εποχή εκείνη οι όμορφες, κάποιες θα τις έλεγες και ντίβες!  Βλέπω και κάποιες που στα 16-17 τους ήταν τόσο “περπατημένες”, όσο θα είμασταν κάποιοι από εμάς αρκετό καιρό αργότερα (όταν πήγαμε ας πούμε φαντάροι και βολτάραμε στα “μαγαζιά” της πλατείας Καραϊσκάκη….) 😛 .
Τις βλέπω μόνες όμως. Στα 40, μόνες? Ανύπαντρες. Ούτε καν παντρεμένες και χωρισμένες. Αυτές, που αν μας έλεγαν τότε ότι θα μείνουν ανύπαντρες, θα γελούσαμε. Μην με παρεξηγείς, προς Θεού. ΔΕΝ σχολιάζω, δεν επικρίνω, δεν επικροτώ, ούτε τις επιλογές ούτε τις αποφάσεις κάποιου. Απλά, πριν 22 χρόνια, δεν υπήρχε περίπτωση να σκεφτούμε ότι κάποιοι από εμάς θα έμεναν ανύπαντροι – ήταν η καθημερινότητα μας να συζητάμε με ποιον τα έφτιαξε η τάδε, με ποια πήγε ο τάδε κτλ. Οι σχέσεις ήταν ίσως το πιο σοβαρό πράγμα που μας απασχολούσε τότε …
 
Βλέπω το προφίλ ενός φίλου, στα 40 να σηκώνει φωτογραφίες όπου σφίγγεται και δείχνει κοιλιακούς και μπράτσα. Η αποθέωση του φαινομένου selfie.  Μωρέ, αυτός παντρεμένος δεν ήταν; Είχε και παιδί νομίζω. Ούτε μια φωτογραφία της συζύγου του. Το μυαλό τρέχει, και κάνει αυθαίρετες σκέψεις, τροφοδοτημένες από την παρουσία ή την απουσία πληροφοριών: Λες να χώρισαν; Μπορεί, γιατί δεν βλέπω καμιά αναφορά σε αυτήν, ούτε καμιά κοινή φωτογραφία. Αλλά και αν χώρισαν, μια φωτό τα παιδάκια του δεν θα έβαζε στο facebook? Πως είπατε; “Δεν κάνει”? Σωστά …. Αλλά και αν δεν χώρισαν, γιατί αυτός λέει στο προφίλ του “Η κατάσταση είναι περίπλοκη” και αυτή “Δεν υπάρχουν πληροφορίες για σχέσεις“. Βρε να πάρει … με μπερδεύουν αυτά τα κοινωνικά δίκτυα.
Πάω από προφίλ σε προφίλ, ψάχνω για ονόματα ή φωτογραφίες που κάτι θα μου θυμίσουν … έχει αδυνατίσει και η μνήμη μου (να και κάτι που αδυνάτισε σε μένα :P).

 

Βλέπω τα προφίλ τους στο facebook, και ψαχουλεύω τις φωτογραφίες τους.
Αμείλικτος ο χρόνος.
Γερασμένες φάτσες. Σπασμένες. Χαμόγελα όχι τόσο χαρούμενα και ζωντανά όσο τα θυμόμουν. Κάποιοι κάνανε φαλακρίτσες, κάποιες κάνανε τις πρώτες καλλωπιστικές παρεμβάσεις (στήθια, πωποί, τραβήγματα, σηκώματα)… Κάποιοι βάλαμε κιλά. Κάποιοι πολλά κιλά. Πως θα τους φανεί, όταν, αν, με δούνε οι παλιοί μου φίλοι, με 50 κιλά παραπάνω από όσα με άφησαν όταν αποχωριστήκαμε μετά το Λύκειο; 50 κιλά … σχεδόν ένας ακόμα άνθρωπος. Αηδία … Ο Γιώργος, που με πήρε τηλέφωνο μου λέει “κοιτάω την φωτογραφία σου στο facebook, και αναρωτιέμαι, ρε ποιος είναι αυτός; Καλά ρε φίλε, όλοι βάλαμε κιλά, αλλά εσύ … “φεεεετααααα”. Α ρε Γιώργο! Χαχαχα.

 

Άλλοι δεν έβαλαν κιλά. Άλλοι δεν έβαλαν μυαλό…

 

Θυμάμαι πριν καιρό, με κάλεσαν κάποιοι από αυτούς τους φίλους, να βγούμε για καφέ, να βρεθούμε μετά από τόσα χρόνια. Πήγα.
Πέρασα καλά μαζί τους. Χάρηκα πολύ που τους είδα. «Μην την κλείσουμε έτσι την βραδιά ρε παιδιά, πάμε και για μια ρετσίνα;». Κι εκεί ήταν όμορφα. Πόσες ώρες! Πόσες συζητήσεις; Τι μου έμεινε από αυτές τις συζητήσεις; Ότι εγώ και μια ακόμα κοπέλα είμαστε οι μόνοι (από 8-10 άτομα) που δεν είχαμε απατήσει τους συζύγους μας. Δεν ξέρω κατά πόσο έλεγαν αλήθεια οι υπόλοιποι. Φαντάζομαι ότι μπορεί και να είπαν ότι έχουν απατήσει τους/τις συζύγους τους για να μην δείξουν “οπισθοδρομικοί”. Δεν με χαλάει καθόλου να με πούνε οπισθοδρομικό, ξενέρωτο ή οτιδήποτε άλλο, ειδικά για αυτό το θέμα! Αλλά είναι δυνατόν, το δεδομένο να είναι το κέρατο και όχι η πίστη; Δεν θα μου φαινόταν καθόλου περίεργο αν κάποιοι από εκείνη την παρέα, το ίδιο βράδυ κατέληξαν να την συνεχίσουν και αλλιώς την βραδιά.
 
Η μια σκέψη με οδηγεί στην άλλη.
 
Τι έκαναν οι παλιοί μου φίλοι με τα όνειρα τους; Έγιναν αυτό που ήθελαν να γίνουν; σπούδασαν αυτό που ήθελαν να σπουδάσουν; ζούνε την ζωή που ονειρεύονταν να ζήσουν; Έκαναν όσα παιδιά ήθελαν να κάνουν; Έκαναν τα ταξίδια που ήθελαν να κάνουν;
Και τέλος, καθώς φαντάζομαι όλοι οι νέοι έχουμε περάσει από την φάση “να κάνουμε καλύτερο τον κόσμο για τα παιδιά μας” ή την φάση “σκατά τα έκαναν οι γονείς μας (οι πολιτικοί της γενιάς τους κτλ), εμείς δεν θα κάνουμε τα ίδια λάθη” και όλα αυτά τα καταπληκτικά, επαναστατικά που συζητούσαμε στα πηγαδάκια όταν είμαστε 17, τελικά, τι κάναμε, κι εγώ και οι φίλοι μου;
 
Κάναμε καμιά διαφορά με την ζωή μας;
 
Κάναμε κανά καλό;
 
Αλλάξαμε την ζωή ΕΣΤΩ ενός ανθρώπου προς το καλύτερο;
 
Αν δεν είχαμε υπάρξει καθόλου, αν δεν είχαμε γεννηθεί, θα είχε λείψει η ύπαρξή μας από την ροή της ιστορίας;
 
Βαριά ερωτήματα. Και αν η απάντηση είναι “τίποτα δεν κάναμε … κι εμείς συμβιβαστήκαμε … σπούδασε, παντρέψου, δούλεψε, τρέχα τα παιδιά προπόνηση/μουσική/χορό, πέθανε” … και αν η απάντηση είναι αυτή, τι-ποιος με εμποδίζει να κάνω τώρα κάτι από αυτά που θεωρούσα σημαντικά και στην πορεία ξέχασα;
 
Ή ΕΣΤΩ να προσπαθήσω να κάνω κάτι από αυτά. Να φύγω από αυτήν την ζωή, γεμάτος. Ικανοποιημένος ότι πάλεψα για τα όνειρα μου.
 
ΩΠΑ !
 
Τα ποια?
 
Έλα ρε φίλε, έλα ρε φίλη, ας καθίσουμε λίγο. Πάρε ένα καφεδάκι στο χέρι ή ένα ποτήρι κρασί ή ένα ποτό ή το πλεχτό που σου αρέσει να πλέκεις όταν θες να χαλαρώσεις και ας κάνουμε λίγο παρέα με τον 17χρονο εαυτό μας. Ας πιάσουμε μια κουβέντα. Τι όνειρα είχες ρε Μήτσο; Ρε …… (βάλε το όνομα σου).
 
Τι ονειρευόσουν για την ζωή σου;
 
Σκέψου.
 
Αφουγκράσου το παρελθόν.
 
Και αποφάσισε να αρπάξεις στα χέρια σου το μέλλον.
 
Και έστω να προσπαθήσεις.
 
Όχι για κανέναν άλλον, παρά μόνο για τον 17χρονο εαυτό σου. Για να μην απογοητεύσεις εκείνον, εκείνη.
 
Του το χρωστάς. Του το χρωστάω.
 
Μέχρι την επόμενη φορά που κάτι θα αγγίξει κάποια ευαίσθητη χορδή μου και θα μου έρθει έμπνευση να γράψω τα δικά μου, σε χαιρετώ 17χρονε εαυτέ του ανθρώπου που διαβάζει αυτές τις γραμμές. Μην τον αφήνεις σε ησυχία.-
 
 
 
YG. η φωτογραφία του άρθρου είναι δανεική από εδώ https://www.facebook.com/1oLykeioilioupolis/ – λίγο αργά διαπίστωσα οτι δεν πρόκειται για την “δική μας” Ηλιούπολη, αυτή της Θεσσαλονίκης, αλλά για την Αθηναϊκή. Μιας και το banner των παιδιών όμως λέει “Θεσσαλονίκη 2012”, θα την κρατήσω την φωτό, εκτός αν έχουν αντίρρηση.
 
 
 
 
 
 
 
  

Οι πρώτες δημοσιεύσεις

Προτάσεις

Διαφήμιση