Μετά από τόσους μήνες, έχω κάτι να γράψω … κάτι που απασχόλησε το κουρασμένο μου μυαλό χθες.
Εισαγωγή: Γενικά, δεν είμαι “τύπος Facebook”.
Κάποτε, για να μπορέσω να δημιουργήσω ένα facebook page για αυτήν την ιστοσελίδα μου, αναγκάστηκα να ενεργοποιήσω ένα παλιό facebook προφίλ, που είχα φτιάξει για μια άλλη ιστοσελίδα που είχα τότε (www.iCamp.gr) και χρειάστηκε τώρα πάλι να χρησιμοποιήσω αυτό το προφίλ, για να φτιάξω ένα facebook page για τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μας. Αδιάφορο, αλλά κάπως έτσι φτάνουμε στο γιατί γράφω σήμερα αυτό το κείμενο…
*****************
Κάποια στιγμή προχθές λοιπόν, το πανέξυπνο facebook με ρωτάει “Ρε Μήτσε, βλέπω οτι πήγες στο 1ο Γενικό Λύκειο Ηλιούπολης. Να σου βρω και άλλους που πήγαν στο ίδιο σχολείο;“.
Με δελέασε!
“Ε, και δεν βρίσκεις;” τούπα. («του είπα» ντε !)
Και βρήκε. Πολλούς από τους παλιούς μου συμμαθητές. Πω πω! Τα αγαπημένα μου φιλαράκια. Η παλιά μου παρέα! Ο Δάκης, η Μαρία, η Ρούλα, ο Χάρης, ο Κώστας, η άλλη Ρούλα, η Αγαθή, η άλλη Μαρία και άλλοι, κολλητοί φίλοι από τα παλιά. Θέλω να πιστεύω πως είμασταν μια από τις καλύτερες παρέες που πέρασαν από το γυμνάσιο και το λύκειο της Άνω Ηλιούπολης (για Θεσσαλονίκη μιλάω, μην μπερδεύεστε οι Αθηναίοι). Είμασταν τόσο αγαπημένοι, που όταν κάπου στην τρίτη γυμνασίου εγώ μετακόμισα σε άλλη περιοχή, συνέχισα να πηγαίνω στο παλιό μου σχολείο για 3-4 χρόνια, κάνοντας κάθε μέρα 1 ώρα δρόμο περίπου για να μην αποχωριστώ τους φίλους μου. Πω, πω … να ‘τοι ρε, εδώ μπροστά μου, στην οθόνη μου. Τι ωραία παρέα που είμασταν!
Και μετά ….
Τελειώσαμε το λύκειο. Τελευταία μέρα εξετάσεων, κάπου στο 1992. Ο κόσμος μου κατέρρεε … αυτοί, μένουν όλοι κοντά, θα βλέπονται. Εγώ ζω μακριά, θα τους χάσω.
Και τους έχασα. Και τους ξέχασα. Και με ξέχασαν.
Μα να, πάλι εδώ κοντά μου είναι, μόνο ένα κλικ μακριά ο καθένας τους! Αρχίζω να κάνω αιτήματα φιλίας στο facebook, στους ανθρώπους που επιλέξαμε να μην είμαστε φίλοι στην πραγματική ζωή – ναι, εμείς το επιλέξαμε, γιατί αν θέλαμε να μείνουμε φίλοι, θα είχαμε μείνει. Παράξενο πράγμα τα κοινωνικά δίκτυα …
Πρώτος μου μίλησε ο Γιώργος! Τηλεφωνηθήκαμε, “ρε άχρηστοι είμαστε, μένουμε 5 λεπτά μακριά με το αυτοκίνητο, και τόσα χρόνια έναν καφέ δεν ήπιαμε” …. Δίκιο έχεις Γιώργο.
Σκέφτομαι…
Είναι ακόμα ο Χάρης τόσο πλακατζής όσο ήταν τότε που είμασταν 16-17; Και αν είναι, αυτό είναι καλό δηλαδή; Μήπως “έπρεπε” να είχε αλλάξει;
Είναι η Ρούλα τόσο σοβαρή όσο ήταν τότε; Και αν είναι, είναι αυτό καλό; μήπως “έπρεπε” να είχε αλλάξει;
Είναι η τάδε τόσο της εκκλησίας, όπως ήταν τότε; Και να είναι, κακό είναι; Τι δηλαδή; «Έπρεπε» να είχε αλλάξει;
Είναι ο τάδε όπως ήταν? Μήπως «έπρεπε» να είχε αλλάξει;
Χμμ, τα «πρέπει» που εμείς βάζουμε πάνω στο κεφάλι μας. Ένα σωρό «πρέπει» που μόνο δυσκολεύουν την ζωή μας.
Βλέπω τις κοπέλες που ήταν την εποχή εκείνη οι όμορφες, κάποιες θα τις έλεγες και ντίβες! Βλέπω και κάποιες που στα 16-17 τους ήταν τόσο “περπατημένες”, όσο θα είμασταν κάποιοι από εμάς αρκετό καιρό αργότερα (όταν πήγαμε ας πούμε φαντάροι και βολτάραμε στα “μαγαζιά” της πλατείας Καραϊσκάκη….) 😛 .
Τις βλέπω μόνες όμως. Στα 40, μόνες? Ανύπαντρες. Ούτε καν παντρεμένες και χωρισμένες. Αυτές, που αν μας έλεγαν τότε ότι θα μείνουν ανύπαντρες, θα γελούσαμε. Μην με παρεξηγείς, προς Θεού. ΔΕΝ σχολιάζω, δεν επικρίνω, δεν επικροτώ, ούτε τις επιλογές ούτε τις αποφάσεις κάποιου. Απλά, πριν 22 χρόνια, δεν υπήρχε περίπτωση να σκεφτούμε ότι κάποιοι από εμάς θα έμεναν ανύπαντροι – ήταν η καθημερινότητα μας να συζητάμε με ποιον τα έφτιαξε η τάδε, με ποια πήγε ο τάδε κτλ. Οι σχέσεις ήταν ίσως το πιο σοβαρό πράγμα που μας απασχολούσε τότε …
Βλέπω το προφίλ ενός φίλου, στα 40 να σηκώνει φωτογραφίες όπου σφίγγεται και δείχνει κοιλιακούς και μπράτσα. Η αποθέωση του φαινομένου selfie. Μωρέ, αυτός παντρεμένος δεν ήταν; Είχε και παιδί νομίζω. Ούτε μια φωτογραφία της συζύγου του. Το μυαλό τρέχει, και κάνει αυθαίρετες σκέψεις, τροφοδοτημένες από την παρουσία ή την απουσία πληροφοριών: Λες να χώρισαν; Μπορεί, γιατί δεν βλέπω καμιά αναφορά σε αυτήν, ούτε καμιά κοινή φωτογραφία. Αλλά και αν χώρισαν, μια φωτό τα παιδάκια του δεν θα έβαζε στο facebook? Πως είπατε; “Δεν κάνει”? Σωστά …. Αλλά και αν δεν χώρισαν, γιατί αυτός λέει στο προφίλ του “Η κατάσταση είναι περίπλοκη” και αυτή “Δεν υπάρχουν πληροφορίες για σχέσεις“. Βρε να πάρει … με μπερδεύουν αυτά τα κοινωνικά δίκτυα.
Πάω από προφίλ σε προφίλ, ψάχνω για ονόματα ή φωτογραφίες που κάτι θα μου θυμίσουν … έχει αδυνατίσει και η μνήμη μου (να και κάτι που αδυνάτισε σε μένα :P).
Βλέπω τα προφίλ τους στο facebook, και ψαχουλεύω τις φωτογραφίες τους.
Αμείλικτος ο χρόνος.
Γερασμένες φάτσες. Σπασμένες. Χαμόγελα όχι τόσο χαρούμενα και ζωντανά όσο τα θυμόμουν. Κάποιοι κάνανε φαλακρίτσες, κάποιες κάνανε τις πρώτες καλλωπιστικές παρεμβάσεις (στήθια, πωποί, τραβήγματα, σηκώματα)… Κάποιοι βάλαμε κιλά. Κάποιοι πολλά κιλά. Πως θα τους φανεί, όταν, αν, με δούνε οι παλιοί μου φίλοι, με 50 κιλά παραπάνω από όσα με άφησαν όταν αποχωριστήκαμε μετά το Λύκειο; 50 κιλά … σχεδόν ένας ακόμα άνθρωπος. Αηδία … Ο Γιώργος, που με πήρε τηλέφωνο μου λέει “κοιτάω την φωτογραφία σου στο facebook, και αναρωτιέμαι, ρε ποιος είναι αυτός; Καλά ρε φίλε, όλοι βάλαμε κιλά, αλλά εσύ … “φεεεετααααα”. Α ρε Γιώργο! Χαχαχα.
Άλλοι δεν έβαλαν κιλά. Άλλοι δεν έβαλαν μυαλό…
Θυμάμαι πριν καιρό, με κάλεσαν κάποιοι από αυτούς τους φίλους, να βγούμε για καφέ, να βρεθούμε μετά από τόσα χρόνια. Πήγα.
Πέρασα καλά μαζί τους. Χάρηκα πολύ που τους είδα. «Μην την κλείσουμε έτσι την βραδιά ρε παιδιά, πάμε και για μια ρετσίνα;». Κι εκεί ήταν όμορφα. Πόσες ώρες! Πόσες συζητήσεις; Τι μου έμεινε από αυτές τις συζητήσεις; Ότι εγώ και μια ακόμα κοπέλα είμαστε οι μόνοι (από 8-10 άτομα) που δεν είχαμε απατήσει τους συζύγους μας. Δεν ξέρω κατά πόσο έλεγαν αλήθεια οι υπόλοιποι. Φαντάζομαι ότι μπορεί και να είπαν ότι έχουν απατήσει τους/τις συζύγους τους για να μην δείξουν “οπισθοδρομικοί”. Δεν με χαλάει καθόλου να με πούνε οπισθοδρομικό, ξενέρωτο ή οτιδήποτε άλλο, ειδικά για αυτό το θέμα! Αλλά είναι δυνατόν, το δεδομένο να είναι το κέρατο και όχι η πίστη; Δεν θα μου φαινόταν καθόλου περίεργο αν κάποιοι από εκείνη την παρέα, το ίδιο βράδυ κατέληξαν να την συνεχίσουν και αλλιώς την βραδιά.
Η μια σκέψη με οδηγεί στην άλλη.
Τι έκαναν οι παλιοί μου φίλοι με τα όνειρα τους; Έγιναν αυτό που ήθελαν να γίνουν; σπούδασαν αυτό που ήθελαν να σπουδάσουν; ζούνε την ζωή που ονειρεύονταν να ζήσουν; Έκαναν όσα παιδιά ήθελαν να κάνουν; Έκαναν τα ταξίδια που ήθελαν να κάνουν;
Και τέλος, καθώς φαντάζομαι όλοι οι νέοι έχουμε περάσει από την φάση “να κάνουμε καλύτερο τον κόσμο για τα παιδιά μας” ή την φάση “σκατά τα έκαναν οι γονείς μας (οι πολιτικοί της γενιάς τους κτλ), εμείς δεν θα κάνουμε τα ίδια λάθη” και όλα αυτά τα καταπληκτικά, επαναστατικά που συζητούσαμε στα πηγαδάκια όταν είμαστε 17, τελικά, τι κάναμε, κι εγώ και οι φίλοι μου;
Κάναμε καμιά διαφορά με την ζωή μας;
Κάναμε κανά καλό;
Αλλάξαμε την ζωή ΕΣΤΩ ενός ανθρώπου προς το καλύτερο;
Αν δεν είχαμε υπάρξει καθόλου, αν δεν είχαμε γεννηθεί, θα είχε λείψει η ύπαρξή μας από την ροή της ιστορίας;
Βαριά ερωτήματα. Και αν η απάντηση είναι “τίποτα δεν κάναμε … κι εμείς συμβιβαστήκαμε … σπούδασε, παντρέψου, δούλεψε, τρέχα τα παιδιά προπόνηση/μουσική/χορό, πέθανε” … και αν η απάντηση είναι αυτή, τι-ποιος με εμποδίζει να κάνω τώρα κάτι από αυτά που θεωρούσα σημαντικά και στην πορεία ξέχασα;
Ή ΕΣΤΩ να προσπαθήσω να κάνω κάτι από αυτά. Να φύγω από αυτήν την ζωή, γεμάτος. Ικανοποιημένος ότι πάλεψα για τα όνειρα μου.
ΩΠΑ !
Τα ποια?
Έλα ρε φίλε, έλα ρε φίλη, ας καθίσουμε λίγο. Πάρε ένα καφεδάκι στο χέρι ή ένα ποτήρι κρασί ή ένα ποτό ή το πλεχτό που σου αρέσει να πλέκεις όταν θες να χαλαρώσεις και ας κάνουμε λίγο παρέα με τον 17χρονο εαυτό μας. Ας πιάσουμε μια κουβέντα. Τι όνειρα είχες ρε Μήτσο; Ρε …… (βάλε το όνομα σου).
Τι ονειρευόσουν για την ζωή σου;
Σκέψου.
Αφουγκράσου το παρελθόν.
Και αποφάσισε να αρπάξεις στα χέρια σου το μέλλον.
Και έστω να προσπαθήσεις.
Όχι για κανέναν άλλον, παρά μόνο για τον 17χρονο εαυτό σου. Για να μην απογοητεύσεις εκείνον, εκείνη.
Του το χρωστάς. Του το χρωστάω.
Μέχρι την επόμενη φορά που κάτι θα αγγίξει κάποια ευαίσθητη χορδή μου και θα μου έρθει έμπνευση να γράψω τα δικά μου, σε χαιρετώ 17χρονε εαυτέ του ανθρώπου που διαβάζει αυτές τις γραμμές. Μην τον αφήνεις σε ησυχία.-
YG. η φωτογραφία του άρθρου είναι δανεική από εδώ https://www.facebook.com/1oLykeioilioupolis/ – λίγο αργά διαπίστωσα οτι δεν πρόκειται για την “δική μας” Ηλιούπολη, αυτή της Θεσσαλονίκης, αλλά για την Αθηναϊκή. Μιας και το banner των παιδιών όμως λέει “Θεσσαλονίκη 2012”, θα την κρατήσω την φωτό, εκτός αν έχουν αντίρρηση.
