Να τη ζεις τη ζωή.

Εδώ και αρκετές μέρες θέλω να καθίσω να γράψω …. αλλά επειδή είμαι σίγουρος ότι αυτή η ανάρτηση θα τραβήξει σε μάκρος, όλο το αναβάλλω, για κάποια στιγμή που θα έχω περισσότερο χρόνο, που θα έχω περισσότερη ησυχία κτλ κτλ …

Επειδή όμως αυτή η στιγμή δεν φαίνεται να έρχεται, ξεκινώ να γράφω, θα διακόψω, θα συνεχίσω, θα διακόψω … μέχρι που να ολοκληρώσω αυτά που θέλω να πω, και τότε θα κάνω την δημοσίευση αυτή ορατή και σε εσάς.

Τα τελευταία 3 χρόνια, τους τελευταίους 3 χειμώνες για την ακρίβεια, παρατηρώ το πόσο πιο δύσκολα ανάρρωνα, συνερχόμουν μετά από κάποιο κοινό κρυολόγημα. Επίσης, μου έκανε εντύπωση και το ότι αρρώσταινα ευκολότερα. Ενώ παλιότερα θα κρυολογούσα 1 φορά όλον τον χειμώνα και θα μου περνούσε σε 2-3 μέρες “στο πόδι”, τα τελευταία χρόνια παρατηρούσα ότι αρρώσταινα συχνότερα και «βαρύτερα».

Αυτό που ξέρω λοιπόν είναι ότι από άποψη υγείας, δεν είμαι τώρα όπως ήμουν πριν 5 χρόνια.

Αυτό που δεν ξέρω είναι αν αυτό είναι κάτι αναμενόμενο λόγω του ότι μεγαλώνω ή αν είναι τυχαίο ή αν έχει να κάνει με τα παιδιά μου και τα σχολεία/νηπιαγωγεία τους ή με κάτι άλλο.

Αυτά ως πρόλογο, που μπορεί όμως και να σχετίζονται με τα παρακάτω.

Κοντεύει λοιπόν ένας μήνας που είπα κι εγώ σαν άνθρωπος να πάω με την παρέα μου μια τελευταία βόλτα για το καλοκαίρι του 2013, να περάσουμε όμορφα και να κλείσουμε με όμορφες αναμνήσεις αυτό το καλοκαιράκι. Επίσης ήταν μια καλή ευκαιρία να περάσουμε 2-3 μέρες με την οικογένεια του κολλητού Γιάννη, ο οποίος την επομένη της επιστροφής μας στην Θεσσαλονίκη, θα έφευγε «για πάντα» στην Αθήνα. Θα σας πω για αυτό όμως σε άλλο άρθρο.

Πήγαμε λοιπόν με την παρέα κάπου στην Χαλκιδική. Και περνούσαμε πολύ όμορφα, μέχρι που κάποιοι έξυπνοι, πρότειναν … beach volley. Χτύπησαν μια ευαίσθητη χορδή μου … Κάποτε έπαιζα σε ομάδα, και ήμουν και καλούτσικος… Wow ! θα παίξουμε beach volley. Πού πα ρε καραΜήτρο?

Μετά από κανά 20λεπτο παιχνιδιού, και αφού «έφαγα» τα γόνατά μου, σε μια εντελώς άσχετη στιγμή, όχι πάνω σε «φάση», όπως στεκόμουν όρθιος, άκουσα ένα κρααααααακ μέσα στο αριστερό μου γόνατο, και … πάρτον κάτω τον μεγάλο βολλεϋμπολίστα. Σηκώθηκα, δεν μπορούσα να πατήσω το πόδι από τον πόνο, και με ελαφρά πηδηματάκια, βγήκα εκτός γηπέδου. Για να μην σας ζαλίζω με λεπτομέρειες, τηλέφωνο σε ορθοπαιδικό, ραντεβού για μαγνητική, διάγνωση «μερική ρήξη χιαστού συνδέσμου» μαζί με ένα μικρό κάταγμα κνήμης, σπασμένο μικρό δάχτυλο του αριστερού ποδιού  αλλά και εκφυλισμένοι μηνίσκοι. Oooookay ! το πιάσαμε το υπονοούμενο.

Το θετικό είναι ότι δεν χρειάστηκε επέμβαση. Αλλά υποτίθεται ότι θα έπρεπε για αρκετές μέρες να προσέχω, να μην το πατάω, φάρμακα, πατερίτσες, επανεξέταση, νάρθηκας … περίφημα. Καλά, ούτε λόγος πλέον για basket, volley, beach volley κτλ. Τώρα μόνο …. Beach bars, όπως πετυχημένα είπε ο φίλος μου ο Χρήστος.

Και πρέπει να σας πω ότι όλη αυτή η φάση με έχει πειράξει πάρα πολύ. Με έκανε να νιώσω ότι –συνδυασμένο με όσα έγραφα στην αρχή περί κρυολογημάτων- ότι … με πήρε ο κατήφορος. Το σώμα μου δεν αντέχει όσο άντεχε, δεν «ακούει» αυτά που θέλει η ψυχή. Και μετά τι; Τι άλλο να περιμένω δηλαδή από εδώ και πέρα; Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ανθρώπους με ένα σωρό προβλήματα υγείας. Είμαι υποψήφιος για κάποια από αυτά;

Μα φυσικά και είμαι. Πάντα ήμουν. Κι εσύ είσαι. Πάντα ήσουν. Πάντα ήμασταν υποψήφιοι για όλες τις πιθανές καταστάσεις. Αυτό που μου την δίνει, είναι ότι τώρα το συνειδητοποιώ … αρχίζω να το βιώνω. Δεν περίμενα ΠΟΤΕ να πάθω ρήξη χιαστού συνδέσμου. Αν μου έλεγες ότι θα το πάθω, θα σε κορόιδευα. Θεωρούσα άλλα πράγματα πιθανά. Αυτό όχι. Οπότε … τι κάνουμε ρε παιδιά;

Προσπαθώ –όπως πάντα- να βρω το θετικό πίσω από αυτήν την κατάσταση. Ένα πολύ σημαντικό θετικό για μένα και την οικογένεια μου, είναι ότι λόγω του ότι για πολλές μέρες δεν μπορούσα να οδηγήσω, πήρε τα πάνω της η Νεκταρία μου, και οδήγησε πολύ και μέσα σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις (Θεσσαλονίκη, οδός Ερμού σε ώρα αιχμής !). Αυτό ήταν πολύ καλό. Της έδωσε πολύ θάρρος.

Άλλο καλό ήταν ότι έμεινα με αναρρωτική άδεια στο σπίτι, και … κοντά στην οικογένεια μου. Δεν μπορούσα να φύγω, δεν μπορούσα να πάω για καφέ, δεν μπορούσα να πάω να κάνω όοοολα αυτά που κάνω κάθε μέρα. Οπότε χάρηκα την παρέα της συζύγου και των κοριτσιών μου. Ήμουν κοντά τους στην έναρξη της σχολικής χρονιάς, ήμουν παρών στην εγγραφή στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών, είχα την ευκαιρία να ψάξω για ομάδα …volley για την μικρή μου κόρη – τι να κάνω, μόνη της το διάλεξε, δεν φταίω εγώ !

Ένα άλλο θετικό ήταν ότι κατά κάποιο τρόπο, όταν είσαι ανήμπορος, και οι άλλοι πρέπει να σε εξυπηρετήσουν, βλέπουν και εκτιμούν πόσα πράγματα έκανες εσύ για αυτούς πριν μείνεις ανήμπορος – αυτό είναι κάτι που θυμάμαι 1-2 φορές τον χρόνο όταν η Νεκταρία είναι ανήμπορη λόγω μέσης … Wow, μια σύζυγος-μαμά-νοικοκυρά κάνει πολλά πράγματα! (ακολουθεί σχετικό βίντεο παρακάτω). Έτσι λοιπόν, ήταν μια καλή ευκαιρία να δούμε ότι παρόλο που δεν είμαι και ο πρώτος στις δουλειές του σπιτιού, τελικά ρε παιδί μου, κάτι πρόσφερα κι εγώ !

Συνεχίζει να με ενοχλεί ότι το σώμα μου δεν μου επιτρέπει να κάνω όσα θέλω να κάνω. Αλλά προσπαθώ να βρω λόγους που θα με βοηθήσουν να εστιάσω σε κάτι θετικό. Ναι, τα ανωτέρω θετικά που ανέφερα είναι σημαντικά, αλλά ήταν για εκείνες τις ημέρες. Ψάχνομαι για κάτι που θα με κρατήσει σε βάθος χρόνου, και θα το έχω να το θυμίζω στον εαυτό μου την επόμενη φορά που θα νιώσω ότι το σώμα μου με εγκαταλείπει.

Εσύ, τι έχεις να προτείνεις. Πώς το αντιμετωπίζεις; Έχεις νιώσει ότι σε κάποια φάση το σώμα σου άρχισε να σε προδίδει;