Πρώτα από όλα, είμαι ο μόνος που αυτό το “κρίση μέσης ηλίκίας” του πέφτει κομματάκι βαρύ;

Στα αγγλικά, που λένε “midlife crisis”, μου κάθεται καλύτερα. Προφανώς φταίει οτι το “μέση ηλικία” παραπέμπει στο “μεσήλικας” το οποίο νομίζω πως δεν μας ακούγεται καλά, έτσι κι αλλιώς.

Είμαι σαραντάρης, σαρανταπεντάρης, πενηντάρης, και μεσήλικα να πεις τον πατέρα σου. Νταξ; Αίντε από εκεί. Χα!

Το θέμα λοιπόν αυτού του blog / site / ημερολογίου είναι η κρίση μέσης ηλικίας που βαράει κάποιους – και κάποιους άλλους φαίνεται να τους προσπερνά. Είναι κανάς μήνας τώρα, πάνω που έκλεισα τα 39, που άρχισα να αισθάνομαι διάφορα περίεργα πράγματα, να σκέφτομαι ερωτήσεις του τύπου “τι κατάφερα στην ζωή μου”, “τι μου μένει να κάνω” κτλ … ερωτήσεις που δεν είχα ξανασκεφτεί ποτέ. Και επίσης, ποτέ πριν δεν είχα σκεφτεί τις λέξεις “Midlife crisis” και “κρίση μέσης ηλικίας” … όλο αυτό είναι πολύ φρέσκο για μένα. Δεν ξέρω καν αν αυτό που περνάω είναι κάτι τέτοιο. Εσείς θα μου πείτε …

Ένα από τα πράγματα που με απασχολεί και με προβληματίζει πάρα πολύ, είναι οτι -τώρα, ξαφνικά- δεν είμαι ικανοποιημένος από την ακαδημαϊκή μου εκπαίδευση. Τέλειωσα κάααποτε το Γενικό Λύκειο (Άνω Ηλιούπολη Θεσσαλονίκης, αξέχαστα χρόνια), μετά πήγα 2 χρόνια σε μια ιδιωτική σχολή (Πυθαγόρας) όπου σπούδασα και πήρα πτυχίο Προγραμματιστή Ηλεκτρονικών Υπολογιστών. Είμαστε στην εποχή των Intel 386 στα 33 ή 40 Mhz. Στην σχολή είχαμε υπολογιστές 8086 που δεν είχαν σκληρό δίσκο αλλά δύο δισκέτες … Τότε λοιπόν, αυτό που σπούδασα ήταν “το μέλλον”. Ναι, καλά…. Τέλειωσα την σχολή, πήγα φαντάρος, και στην διάρκεια της θητείας μου, βγαίνουν τα Windows 95 ! Και ό,τι είχα μάθει, ήταν σχεδόν άχρηστο … Τέλειωσα και με τον στρατό, προσπαθούσα να βρω δουλειά … πέρασαν 3-4 μήνες … μπήκα σε μια δημόσια υπηρεσία, με σύμβαση! Μιλάμε για το 1996. Μετά από 6 μήνες αρραβωνιάστηκα, δώστου εκτός έδρας για να μαζέψουμε λεφτά για το σπίτι που ετοιμάζαμε … Μετά γάμος. Μετά 1 παιδί. Μετά δεύτερο παιδί. Και ξαφνικά … σχεδόν 40! Πότε πέρασε η μισή ζωή; Δεν παραπονιέμαι, δεν θα τα άλλαζα με τίποτα όσα έζησα.

Αλλά τώρα … στα 40, λες “βρε μήπως όσο ήμουν φρέσκος, να είχα κάνει κάποιες σπουδές παραπάνω;”.

Ε δεν τις έκανα. Δεν θα σκάσω.

Τι μπορώ να κάνω τώρα; Τι μπορώ να κάνω από εδώ και πέρα;

Δεν μετανιώνω για τον τρόπο που έζησα μέχρι τώρα. Δεν θα άλλαζα κάτι. Αλλά τι κάνουμε από εδώ και πέρα;

Έτσι λοιπόν είμαι σε μια τρελή φάση αναζήτησης. Τα οικονομικά είναι πολύ στριμωγμένα (θα σας πω για αυτά σε επόμενο άρθρο). Ο χρόνος επίσης πάααρα πολύ ζορισμένος. Τι να κάνω?

Ένας κολλητός μου πρότεινε να πάω σε ΙΕΚ, να πάρω ένα καλύτερο χαρτί από αυτό που έχω. Δεν με ενθουσιάζει. Νομίζω πως θα χάσω δύο χρόνια χωρίς ουσιαστική ανταπόδωση. Μήπως να κάνω κάποιο Bachelors σε ένα από τα δεκάδες “κολλέγια” που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα; Μήπως να κάνω κάποιο πρόγραμμα απομακρυσμένης εκπαίδευσης (distance learning) σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού; Ζητάνε πολλά λεφτά ρε φίλε! Διάβασα για κάποια πτυχία που λέγονται HND (Higher National Diploma), τα οποία είναι διετούς φοίτησης, και μετά μπορείς να μπεις κατευθείαν στο τρίτο έτος ενός Bachelors … Ουφ … έχω σκάσει αυτές τις μέρες.

Έχεις καμιά ιδέα; Καμιά πρόταση; Καμιά άκρη;

Καλή ερώτηση: “γιατί ρε φίλε?”

Αυτό ρωτάω κι εγώ τον εαυτό μου τις τελευταίες μέρες. Γιατί ρε Μήτσο να το φτιάξεις αυτό το blog?

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας – και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, θα είμαι ειλικρινής έτσι κι αλλιώς, γιατί έτσι είμαι.

Πρώτα από όλα, υπάρχει το εξής:

Με τρώνε διάφορα πράγματα μέσα μου τον τελευταίο καιρό, και με το να τα γράφω, σα να τα ξορκίζω ρε παιδί μου … χαλαρώνω! Μειώνεται η έντασή τους. Οπότε κάνει καλό σε μένα.

Έπειτα, υπάρχει το εξής:

Έψαξα να βρώ κάτι σαν το midlife.gr στο ελληνικό ίντερνετ, και δεν βρήκα κάτι παρόμοιο. Κάτι που να είναι προσωπικό. Κάτι που να με βοηθήσει, κάτι που να με κάνει να νιώσω οτι δεν είμαι μόνος, οτι μπορώ να ανήκω σε μια κοινότητα ανθρώπων που έχουν παρόμοιους προβληματισμούς.

Και όπως έχω κάνει πολλές φορές μέχρι τώρα, είπα “οκ, αφού δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, θα το φτιάξω εγώ”.

Και το έφτιαξα. Και θα δούμε πως θα πάει. Και θα δούμε αν θα βοηθήσει εμένα, αλλά και αν θα βοηθήσει και κανέναν άλλο. Νομίζω πως κάτι καλό θα βγει πάντως.

Αυτό που ελπίζω είναι το εξής: Να δημιουργηθεί μια μεγάλη κοινότητα ανθρώπων που θα έχουν να πουν την δική τους ιστορία, για το πως βιώνουν τις αλλαγές που έρχονται στην ζωή όταν πιάνουμε τα 40, και να γράφουμε τις εμπειρίες μας, να βγάζουμε την γκρίνια μας, και στο τέλος -για δες!- να βγαίνει κάτι θετικό από όλο αυτό, και να αντιμετωπίζουμε την ζωή με περισσότερο θάρρος, και ξέροντας οτι δεν είμαστε μόνοι, και ξέροντας οτι “αύριο θα γράψω στα παιδιά πώς ξεπέρασα αυτό το πρόβλημα, ώστε να βοηθηθούν και αυτοί”.

Να, κάτι τέτοια σκέφτομαι και λέω …

– “Γιατί ρε φίλε?”

– “Γιατί εκεί που είσαι ήμουνα, κι εδώ που είμαι θα ‘ρθεις”.

Έτσι απλά.

Δημήτρης

Ένα καινούριο ταξίδι ξεκινά σήμερα για εμένα … και είμαι πολύ περίεργος να δω που θα με βγάλει.

Ξεκινώ αυτό το ταξίδι χωρίς σχέδιο, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, χωρίς προσδοκίες, χωρίς να ξέρω που θα βρίσκομαι σε 10 μέρες, σε 2 μήνες ή σε ένα χρόνο. Το μόνο σίγουρο είναι οτι κάτι τρέχει μέσα μου, γύρω μου, κάτι καινούριο και άγνωστο για μένα, και αποφάσισα να μοιραστώ αυτό το ταξίδι, αυτήν την περιπέτεια, με όποιον ενδιαφέρεται να μαθαίνει τις εξελίξεις, αλλά και με όποιον θέλει να συνεισφέρει με την δική του πένα, ώστε να μοιραστούμε εμπειρίες, προβληματισμούς, ιδέες και -κυρίως- προτροπές.

Αυτό το “ταξίδι” το οποίο περιγράφω, και στο οποίο καλείσαι να συνταξιδέψεις λέγεται με πολλές λέξεις:

“φαίνεται πως κάτι αλλάζει μέσα μου, δεν μπορώ να το προσδιορίσω, αισθάνομαι μια ανησυχία, αισθάνομαι κατά καιρούς ελλιπής και ανικανοποίητος και υπάρχουν στιγμές που δεν θέλω να το μοιραστώ με κανέναν, αλλά υπάρχουν και στιγμές που έχω ανάγκη να ξέρω οτι και κάποιος άλλος περνά παρόμοιες καταστάσεις”.

φαίνεται πως κάτι αλλάζει μέσα μου, δεν μπορώ να το προσδιορίσω, αισθάνομαι μια ανησυχία, αισθάνομαι κατά καιρούς ελλιπής και ανικανοποίητος και υπάρχουν στιγμές που δεν θέλω να το μοιραστώ με κανέναν, αλλά υπάρχουν και στιγμές που έχω ανάγκη να ξέρω οτι και κάποιος άλλος περνά παρόμοιες καταστάσεις.

Αυτό το πράγμα – ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων- στο Αμέρικα το λένε MidLife Crisis ή για εμάς σε απλά ελληνικά, κρίση μέσης ηλικίας.

Δεν ξέρω αν αυτό που ζω είναι κρίση μέση ηλικίας … τώρα το ψάχνω. Ξέρω οτι αυτό που περνάω είναι αυτό που έβαλα μέσα σε εισαγωγικά 2 γραμμές πιο πάνω.

Και είπα να το ψάξω.

Και -κυρίως- είπα να μην το βάλω κάτω, να μην το αφήσω να με χαλάσει, αλλά να το γυρίσω τούμπα ρε παιδί μου, και να δω πώς μπορώ να το δαμάσω, και να οδηγήσω εγώ το καράβι σε αυτό το ταξίδι.

Πήδα μέσα στην βάρκα … και έλα να δούμε πού θα μας βγάλει!

Καλώς ήρθες επισκέπτη, καλώς ήρθες επισκέπτρια. Σαλπάρουμε!

Δημήτρης