κρίση μέσης ηλικίας

ταξίδια στο μυαλό ενός μεσήλικα...

Ζωή : οδηγίες χρήσης…

Posted on Written by Leave a Comment

Να τη ζεις τη ζωή.

Να κοιμάσαι νωρίς. Η μέρα ξεκινάει από το βράδυ. Πριν πας για ύπνο να έχεις οργανώσει την επόμενη μέρα. Με χαρτί και μολύβι. Μην την αφήνεις στην τύχη. Οι μέρες γίνονται μήνες και οι μήνες γίνονται χρόνια. Μια φορά ζεις. Τίμα την.
Να έχεις τετράδιο με στόχους. Να το τηρείς ευλαβικά. Να τους σκαλίζεις και να τους ξαναγράφεις. Αυτοί είναι ο μπούσουλας της ζωής σου.
Γενικά να γράφεις. Σου κάνει καλό. Αλαφραίνει την ψυχή σου.

Να ξυπνάς νωρίς. Πολύ νωρίς. Εάν το μυαλό σου θέλει να χουζουρέψει να μην το ακούς. Να μάθεις να μη διαπραγματεύεσαι με το μυαλό σου. Να περνάει το δικό σου.
Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να του χαμογελάς. Και να του μιλάς όμορφα. Φίλος σου είναι. Ο καλύτερος που έχεις.
Να κατεβαίνεις για περπάτημα ή για τρέξιμο όπου κι αν μένεις. Τουλάχιστον για 20λεπτά. Ζεσταίνει τις μηχανές σου.
Να ακούς κάτι την ώρα που περπατάς. Εμπνευσμένες ομιλίες. Εμπνευσμένους ανθρώπους. Μ’ένα σμπάρο 2 τρυγόνια.
Να χαμογελάς σε αυτούς που συναντάς. Να τους λες καλημέρα. Κι ας μη σου λένε. Κάποιο λόγο θα’χουν.
Να κοιτάς την ομορφιά τριγύρω σου. Παντού υπάρχει.
Να φτιάχνεις ένα όμορφο πρωινό. Όχι μόνο για σένα.
Να μπαίνεις στο ντους και να το απολαμβάνεις. Να αφήνεις τις σκέψεις έξω.
Να ντύνεσαι όμορφα.

Να φροντίζεις τον εαυτό σου σαν να ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος στον κόσμο. Είσαι. Απλά δε στο’παν.
Να βρίσκεις 15 λεπτά για να διαβάζεις. Κάθε μέρα. Περιόρισε τα social. Μην ανοίξεις τηλεόραση. Είναι ψέμα ότι δεν υπάρχει χρόνος. Εσύ θα τον βρεις. Κανείς δεν στον χαρίζει. Όπως και τη ζωή.
Να πηγαίνεις στη δουλειά σου με κέφι. Ακόμα κι αν δεν τη γουστάρεις. Αν χρειαστεί να βρεις άλλη. Όσο είσαι εκεί όμως να την τιμάς. Έτσι τιμάς τον εαυτό σου.
Να παραδίδεις 10Χ τον μισθό σου. Ακόμα κι αν είναι μικρός. Για σένα το κάνεις.
Να δουλεύεις ομαδικά. Και να ζεις συλλογικά. Δεν γίνεται αλλιώς.

Να τρως δεκατιανό. Να σε προσέχεις σαν τα μάτια σου. Μια μπανάνα, ή ένα μήλο. Μην παραμυθιάζεσαι. Εύκολο είναι.
Να κάνεις παρέα με τους καλύτερους. Αυτούς που έχουν κάτι παραπάνω από σένα. Αυτό που θέλεις. Μην τους φοβάσαι. Μην τους ζηλεύεις. Αυτοί θα σε πάνε παραπάνω. Γίνεσαι αυτός που κάνεις παρέα. Βάλε τον πήχυ ψηλά.
Να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου.
Να πίνεις μπόλικο νερό.
Και να αναπνέεις βαθιά. Να φουσκώνει η κοιλιά σου όταν το κάνεις. Κι ας μην είναι της μόδας.

Να βλέπεις λιγότερο τηλεόραση. Μια ώρα να κόψεις τη μέρα έχεις γλιτώσει 360 ώρες, δηλαδή 9 εργάσιμες εβδομάδες. Όταν οι άλλοι θα έχουν 12 μήνες εσύ θα έχεις 14.
Να μην πιστεύεις στην τύχη. Εσύ τη φτιάχνεις. Χώνεψέ το και θα αλλάξει όλη σου η ζωή.

Να τη ζεις τη ζωή. Όταν γελάς να γελάς. Όταν κλαις να κλαις, όταν πονάς να πονάς. Δεν είσαι από πορσελάνη. Δεν θα σπάσεις. Οι πορσελάνες είναι για τη βιτρίνα.
Να περνάς χρόνο με τον εαυτό σου. Μην το φοβάσαι. Δεν είναι μοναξιά. Είναι κακό να μην μπορείς να κάτσεις μόνος σου μαζί του και να πρέπει να’χει κάτι πάντα ανοιχτό. Σαν να’χεις μουσαφίρη και να τον παρατάς μόνο. Όλες οι λύσεις είναι μέσα σου. Στο μυαλό σου και στην καρδιά σου. Χαμήλωσε το θόρυβο. Κλείσε τη φασαρία και θα σου φανερωθούν. Ο Θεός είναι μέσα σου λένε. Αυτό εννοούν.

Να χρησιμοποιείς και το μυαλό σου και την καρδιά σου. Εσύ θα βρεις πότε το ένα και πότε το άλλο. Σαν τον καλό μάγειρα που ξέρει πότε να βάλει αλάτι και πότε πιπέρι.
Να σε βγάζεις βόλτα. Να σε πηγαίνεις σινεμά. Κι όπου αλλού γουστάρετε. Να νιώσεις ότι σε αγαπάς και σε τιμάς. Δεν το ξέρει. Η ζωή σου είναι η σχέση σου με τον εαυτό σου.
Μη σκοτίζεσαι για τις γνώμες των άλλων. Να τις ακούς. Αλλά πρώτα να ακούς τη δική σου.
Να κλείνεις τα μάτια και να ονειρεύεσαι.

Να κάνεις πάντα μια καλή πράξη. Να βοηθάς τους τριγύρω σου. Ειδικά αυτούς που δεν ξέρεις. Η οικογένειά σου δεν σταματάει στα παιδιά σου. Όλοι είναι οικογένειά σου. Έτσι μόνο θα ευτυχήσεις. Δεν γίνεται αλλιώς.
Να κρατάς ημερολόγιο με τις ομορφιές της ζωής. Κάθε μέρα έχει τουλάχιστον 100. Να τις γράφεις όλες. Άμα δεν τις γράφεις φεύγουν. Θαύματα τα λέει ο Δάσκαλός μου. Το ότι περπατάς είναι ένα από αυτά. Γράψτο. Μην το προσπερνάς.
Μην κουτσομπολεύεις. Κοίτα τη δουλειά σου. Μόνο τον εαυτό σου ορίζεις.
Να την ψάχνεις. Να ρωτάς. Να διαβάζεις. Να μην πιστεύεις όλα όσα νομίζεις.

Να εξελίσσεσαι κάθε μέρα. Μέχρι την τελευταία σου.
Να αγαπάς το διπλανό σου. Πρώτα όμως να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν έχεις άλλο. Μη γελιέσαι. Μόνος έρχεσαι και μόνος φεύγεις από τον κόσμο αυτό. Χωρίς τα παιδιά σου. Χωρίς το αμάξι σου. Χωρίς τα λεφτά σου.
Μόνο η αγάπη χωράει στις αποσκευές σου. Αυτή που πήρες και αυτή που έδωσες.
Μόνο αγάπη υπάρχει.
Γι’ αυτό είσαι εδώ.

Στέφανος Ξενάκης – https://www.facebook.com/stefanos.xenakis/ 

Αναδημοσίευση με άδεια του δημιουργού. Η έμφαση σε λέξεις (bold) είναι του midlife.gr.

πηγή: https://www.facebook.com/stefanos.xenakis/posts/10155636362517445 

 

 

Κόρες και περήφανοι ντάντηδες σε κρίση μέσης ηλικίας

Posted on Written by Leave a Comment

Miley Cyrus Performing

Ντύσου κόρημ, μην πάρω την βρεγμένη σανίδα!

Πτήση τάδε, Θεσσαλονίκη προς Βιέννη με τελικό προορισμό το Άμστερνταμ… το αεροπλάνο γεμάτο ξένους, κάθε ηλικίας. Δεν έχω όρεξη για κουβεντούλα, ειδικά στα αγγλικά και προσπαθώ να σκεφτώ… αδύνατο να συγκεντρωθώ όμως… είναι μια παρέα τρελόπαιδα πιο πίσω, που με τις φωνές τους έχουν ξεσηκώσει το αεροπλάνο. Διασκεδάζουν τα παιδιά, αστειεύονται, γελάνε.

Εγώ όμως γιατί ενοχλούμαι;
Δεν μπορώ τις φωνές, με εκνευρίζουν… Δεν ήμουν έτσι, αλήθεια σας λέω. Υπήρξα κι εγώ -όταν έπρεπε, όταν με έπαιρνε- φωνακλάς και τρελόπαιδο. Τι να μου συμβαίνει; λέτε να γερνάω;

Αφορμή για αυτό το άρθρο όμως δεν πήρα από τις φωνές αυτής της χαρούμενης παρέας. Άλλο είναι που με ενόχλησε περισσότερο.

Την παρέα αυτήν την “εντόπισα” από το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης ακόμα -δεν υπήρχε περίπτωση να μην σου τραβήξουν προσοχή. Τρεις νεαροί, 20αρηδες, και 5-6 κοπελιές από 17 μέχρι 25, όλοι τους μάλλον ανατολικο-ευρωπαϊκής προέλευσης. Οι περισσότεροι με τα iPad κολλημένα στα χέρια τους, θαρρείς και έτσι γεννήθηκαν ρε παιδί μου, με 2 πόδια, 2 χέρια, 2 μάτια, ένα iPad!  Αυτό όμως που περισσότερο τραβούσε την προσοχή και τα βλέμματα (βεβαίως βεβαίως) ήταν ο ενδυματολογικός κώδικας των κοριτσιών αλλά και ο τρόπος που κάθονταν. Οι περισσότερες χωρίς στηθόδεσμο, με tshirt μπλουζάκια, φουστανάκια μίνιμαλ διαστάσεων και να κάθονται έτσι που ακόμα και ο γαλλόφωνος παπάς-καλόγερος παραδίπλα μου, δυσκολευόταν να μην κοιτάξει.
Όμορφα κορμιά, όμορφα κορίτσια, όμορφο θέαμα.

Χμμμ… όμορφο θέαμα; για ποιον; για τον λιγούρη ξελιγωμένο ματάκια; Εγώ σαν πατέρας δύο κοριτσιών ντράπηκα. Ευχήθηκα να μην δω ποτέ τα κορίτσια μου έτσι. Και όχι μόνο να μην τα δω εγώ, αλλά και…να μην τα δει και κανένας άλλος έτσι!
Αναρωτιέμαι, αν ήταν ο πατέρας τους μαζί, θα ήταν έτσι γδυμένες (γιατί ντυμένες δεν τις λες) και θα προκαλούσαν τους άντρες έτσι;

Μήπως εγώ έχω γίνει πολύ πουριτανός; Είναι αυτό αποτέλεσμα πιθανής κρίσης μέσης ηλικίας;

Ή μήπως με ενοχλεί γιατί αυτό που βλέπω, δεν μπορώ να το έχω; μπα, δεν παίζει αυτό, με τίποτα. Δεν έχω τέτοια θέματα.

Μήπως -ψάχνοντας πιο βαθιά- αυτό που με χαλάει είναι ότι νιώθω πως αυτά τα κορίτσια δεν σέβονται τον εαυτό τους;
Να, σαν την Μάιλι Σάιρους ρε παιδί μου.
Δες τι κάνει αυτό το κοριτσάκι και πες μου, πιστεύεις ότι αυτή η κόρη κάποιου πατέρα, σέβεται τον εαυτό της;

Και αυτός ο πατέρας, που νομίζω πως ο ίδιος την έβαλε στην σόου μπίζνες, φαντάζομαι θα είναι πολύ περήφανος τώρα που βλέπει την κόρη του σχεδόν γυμνή στα video clips να καβαλάει πέη κτλ….

VIDEO: Στοματικό σεξ on stage έκανε η Μάιλι Σάιρους!
πηγή: http://www.thestival.gr/lifestyle/item/174684-video-stomatiko-seks-on-stage-ekane-i-maili-sairous
Τετάρτη, 14 Μαΐου 2014 01:18
Συνεχίζει τις προκλητικές εμφανίσεις της η Μάιλι Σάιρους, η οποία εθεάθη στο κλαμπ G-A-Y του Λονδίνου να επιδίδεται σε σεξουαλικές πράξεις οι οποίες λίγο έλειψε να καταλήξουν σε ομαδικό όργιο.
Η προκλητική τραγουδίστρια, όπως είχε κάνει και στο στο O2 Arena αλώνισε με το γνωστό κορμάκι της τη σκηνή, άφησε το πλήθος να τη χαϊδέψει παντού, ανέβηκε σε ένα τεράστιο πέος και για να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι «περιποιήθηκε» το πέος μιας πελώριας ανδρικής κούκλας επιδεικνύοντας τις ικανότητές της στο στοματικό σεξ.

Φτάνουμε Βιέννη. Τώρα διαπιστώνω ότι όση ώρα γράφω, τα τρελοπαίδα ήταν ήσυχα. Το κατάλαβα γιατί μόλις τώρα άρχισαν πάλι τα γέλια και τις χαρούμενες φωνές. Θα κοιμόταν μάλλον …

Άντε, σας αφήνω … έχω μεγάλο ταξίδι μπροστά μου, και από ότι φαίνεται αυτό το άρθρο θα το δημοσιεύσω όταν επιστρέψω Θεσσαλονίκη.

Ρουβίτσος στα 40;

Posted on Written by Leave a Comment

sakis in thessalonikiΑυτό πάλι που το βάζεις φίλε μου; Με έχει βαρέσει η κρίση μέσης ηλικίας ή όχι; Εσύ θα μου πεις.

Ακούω στο ραδιόφωνο πρωί πρωί μια διαφήμιση, ότι έρχεται -λέει- στην Θεσσαλονίκη σήμερα 8 του Μαγιού ο Σάκης ο Ρουβάς, η Ελένη η Φουρέϊρα, οι Onirama, και κάποιοι άλλνοί, για μια συναυλία για καλό σκοπό.

Και αντί να το μάθω από την 13χρόνη κόρη μου μέεερες πριν, εν μέσω παρακαλητών και υποσχέσεων “θα περάσω το Lower με Α++++”, και εγώ να το παίζω δύσκολος μπαμπάς, το μαθαίνω από το ραδιόφωνο, και …

… και στέλνω sms στην κοράκλα με περιεχόμενο “Σήμερα Ρουβάς, Ονιράμα, Φουρέιρα, συναυλία, Θεσσαλονίκη. Θες να πεις την φίλη σου την Μαρία να πάμε οι 3 μας (εκτός αν θέλει και κάποιος από τους γονείς της φυσικά).”.

Τι έγινε εδώ ρε παιδιά; Αλλάξανε οι ρόλοι;

Να σε βεβαιώσω πως δεν έχω καμιά όρεξη να πάω εκεί μέσα στα υπόλοιπα …. (πώς να τα πω?) … ενθουσιασμένα πιτσιρίκια (ευγενικά το ‘πα) και να έχω για κανά δίωρο τις τσιρίδες τους στα αυτιά μου. Και -κυρίως- δεν μπορώ πλέον να σταθώ πολύ ώρα όρθιος γιατί αυτό το συμβάν ακόμα με ταλαιπωρεί.

Άρα, γιατί το κάνω?

Κι εδώ φίλε μου και φίλη μου είναι που μπαίνεις κι εσύ στο παιχνίδι. Εσύ τι πιστεύεις; Γιατί το κάνω; Εσύ θα το έκανες; Γιατί θα το έκανες;

  1. Για να κάνεις τον καλό μπαμπά ή την καλή μαμά;
  2. Για να δείξεις στο παιδί σου οτι ο μπαμπάς που τις πιο πολλές φορές φαντάζει καθήκι, είναι τελικά κάπως κουλ?
  3. Γιατί τα χρόνια περνάνε και έχεις  ανάγκη να ζεις στιγμές με το παιδί σου, στιγμές δικές του, να χωθείς μέσα στην πραγματικότητά του παιδιού σου, ίσως σαν λαθρεπιβάτης;
  4. Άλλο; (Τι; μπορείς στο τέλος της σελίδας να γράψεις το δικό σου σχόλιο)

Εγώ; το 3 … χαλαρά …

Εσύ?

“Γερνάω μπαμπά”

Posted on Written by 2 Comments

father-son(άρθρο από αναδημοσίευση)

 

του Άκη Σακισλόγλου

Εισπνοή – εκπνοή. Για να σκεφτώ, να θυμηθώ, να γράψω κάτι ωραίο, να κρατηθώ στη ζωή. Σαν σήμερα ξεκίνησαν όλα και πέρασαν ήδη 37 χρόνια σαν αναπνοή. Το ερώτημα είναι αμείλικτο, σχεδόν καθημερινό, βαθιά οδυνηρό, σαν το σαράκι που σιγοτρώει το ξύλο: Θα είναι αρκετά τα χρόνια; Θα προλάβω να χορτάσω ή θα φύγω όπως εσύ, ξαφνικά, αναίτια; 
 
 
Παλιά δεν μ’ ένοιαζε καθόλου το τέλος. Δεν πίστευα ότι θα έρθει αλλά και δεν είχα τίποτα να χάσω αν έρθει. Τώρα είναι όλα αλλιώς. Εχω φτιάξει μια ζωή, μια οικογένεια, πέντε φίλους. Στα δύσκολα δεν φοβάμαι τίποτα. Παθιάζομαι και πολεμάω. Πηγαίνω παρακάτω, Οταν γλυκαίνουν όμως οι στιγμές νιώθω ένα κράτημα. Σκοτεινιάζω. Δεν θέλω να χάσω όλα αυτά που έφτιαξα. Ολους αυτούς που ανέστησα. Και παρακαλάω να κρατήσω λίγο παραπάνω, λίγο περισσότερο από το αμείλικτο 37. Σιγά να μη θυμόσουν τα γενέθλιά μου σήμερα. Εδώ τα δικά σου δε θυμήθηκες ποτέ. Ηθελα όμως να είσαι σήμερα εδώ. Να σε βλέπω στην αυλή να μουρμουράς. Να ψήσουμε ψάρια και ντομάτες. Να σε κοιτάξω και να σου πω αθόρυβα και με το βλέμμα: «Γερνάω μπαμπά».
«Και μάταια προσπαθώ να το κάνω επιτυχώς». 
 
Γερνάω λοιπόν. Και το χειρότερο είναι ότι γερνάω ακριβώς όπως εσύ: Μ’ έναν τρόπο που φαίνεται αστείος στους νεότερους. Όπως σ’ έβλεπα και γελούσα, έτσι με βλέπουν και τα παιδιά μου. Τους λέω… «τι κάναμε εμείς στην εποχή μας» και κοιτούν με απορία. Γκρινιάζω όπως εσύ, φωνάζω με τον ίδιο τρόπο, βλέπω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη κι έχω ακριβώς τις ίδιες ρυτίδες. Τα ίδια μικρά σημάδια στα χέρια. Πανικοβάλλομαι και δεν θέλω να το πιστέψω αλλά είναι αλήθεια: Εδώ και χρόνια είμαι εσύ και είναι εγώ τα παιδιά μου. Αλλαξε χέρια η σκυτάλη, άλλαξαν οι ρόλοι, το πεδίο της δράσης, το στάδιο του αγώνα. Τώρα αμύνομαι και περιμένω. Αγωνιώ, ξοδεύομαι, εξατμίζονται στιγμές και αναπνοές. Ο χρόνος τρέχει με άλλη ταχύτητα κι όλα γυρίζουν. Σκοτεινιάζω και πάλι, το αισθάνομαι σαν αμαρτία μα το ζω χωρίς να ντρέπομαι: Ναι,  είμαι καλά και χωρίς εσένα. Βλέπεις, τα παιδιά συνεχίζουν και χωρίς τους γονείς. Ετσι είναι το φυσιολογικό. Τους ξεχνούν κι ας μην τους ξεπερνούν. Φτιάχνουν δικά τους σπίτια και μεγαλώνουν. Προετοιμάζουν τον δικό τους υπαρξιακό γολγοθά που έρχεται συντομότερα κι απ’ ότι περιμένουν για να τους εξαφανίσει, να τους φθείρει, να τους γεράσει. 
 
Μια ανάσα είναι όλα. Σήμερα 37 κι αύριο 56, όπως εσύ. Κάποτε δεν μ’ ένοιαζε αν θα ζήσω. Τώρα αγωνιώ. Γιατί βλέπω να φεύγουν δικοί μου άνθρωποι. Γιατί έχω πράγματα που με κρατάνε εδώ. Εχω ανθρώπους που με κρατάνε εδώ. Εχω ανθρώπινες εκκρεμότητες, λογαριασμούς σχέσεων, ανοιχτές συμβάσεις συναναστροφών. Εχω υποσχεθεί χάδια και πρέπει να τα καταθέσω. Πήρα δάνεια συναισθημάτων και οφείλω να τα επιστρέψω. Με κοιτάνε στα μάτια ψυχές και μου ζητούν θαύματα. Κι είμαι ήδη 37. Απελπιστικά μεγάλος για να μην δίνω δεκάρα που ορμάνε πάνω μου τα χρόνια αλλά και  απελπιστικά μικρός για να μην θέλω να κρατήσει για πάντα. Ή έστω να κρατήσει ακόμη 19… Ως το 56! 
 
υ.γ.: Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονται στη ζωή μου κι έχω μαζί τους τόσες συναισθηματικές εκκρεμότητες εύχομαι να έχουν ψυχή καθαρή και αθώα όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Με ειλικρίνεια και θάρρος, με ενθουσιασμό και αγνότητα, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς μικρότητες, οι άνθρωποι προχωρούν ανάλαφροι και κάνουν θαύματα. Οσο μας είναι γραφτό να ζήσουμε, οφείλουμε να τα δώσουμε όλα. Και να απαιτήσουμε να μας τα δώσουν όλα.   Ξέρω πως είναι μια τεράστια φάρσα όλο αυτό. Να γεννιόμαστε και να ξέρουμε από την αρχή πως υπάρχει ένα τέλος. Ας την απολαύσουμε λοιπόν. Αυτός που σκέφτηκε να μας υποβάλει σε τούτη τη δοκιμασία πρέπει να είχε μεγάλη έμπνευση. Ας σκεφτούμε κι εμείς κάτι καλό για να τον εκπλήξουμε…

 

πηγή : http://tovals.blogspot.gr/2012/08/blog-post.html 

 

 

 

Οι πρώτες δημοσιεύσεις

Προτάσεις

Διαφήμιση